✍️ रोशन खत्री
लेखकको छोटो परिचय: “म एक नेता होइन, म त एक सपना हुँ” का कल्पनाकार रोशन खत्री, मोरङ, कानेपोखरी-१, होक्लाबारीका एक युवा उद्यमी हुन्। उनी एक सच्चा, इमान्दार र कर्ममा विश्वास राख्ने व्यक्ति हुन्। निस्वार्थी र त्यागी स्वभावका खत्रीले सधैँ गरिब, निमुखा र भुइँमान्छेका सपनाहरूलाई आफ्नो सपना ठानेका छन्। उनी एक यात्री हुन्, जसको यात्राको गन्तव्य समाजको उत्थान र हरेक मानिसको मुहारमा मुस्कान ल्याउनु हो।
म को हुँ? म त्यो मान्छे हुँइन जसले ठूला-ठूला भाषण गरेर जनतालाई आश्वासनको पोका बाँड्छ। म त्यो पनि होइन जसले सत्ताको कुर्सीका लागि नैतिकतालाई तिलाञ्जली दिन्छ। म त त्यो आमाको सपना हुँ, जसले आफ्नो छोरा/छोरीको हातमा कलम थमाइदिनका लागि आफ्नो सारा सम्पत्ति धरौटी राखेको छ। उसको आँखामा एउटा मात्र सपना छ – उसकी छोरा/छोरीले किताबको पानामा आफ्नो भविष्य लेखोस्, र गरिबीको यो चक्र तोडेर अगाडि बढोस्।
म त्यो किसानको आवाज हुँ, जसले आफ्नो सन्तानलाई शिक्षा दिनका लागि आफ्नो पापी पेटको धर्ती नै बन्धक राखेको छ। उसको मनमा एउटै चिन्ता छ – मेरा छोराछोरीले मेरो जस्तो माटोको धुलो नचपाउन्, उनीहरूले ज्ञानको प्रकाशमा आफ्नो बाटो खोजुन्। उनको पसिनाको हरेक थोपामा एउटा भविष्यको कामना लुकेको छ।
अनि म त्यो छोराको आशा हुँ, जसले आफ्नी आमाको उपचार गर्नका लागि आफ्नो सर्वस्व गुमाएको छ, र अन्त्यमा बिदेसिन बाध्य भएको छ। उसको आँखामा एउटा पीडा छ, तर त्योभन्दा ठूलो एउटा आशा छ कि एकदिन ऊ आफ्नी आमालाई हाँसिरहेको देख्न पाउनेछ। उसको परदेशी यात्रा केवल पैसा कमाउनका लागि होइन, यो त प्रेम र कर्तव्यको एउटा अनमोल उदाहरण हो।
म यी सबैको प्रतिनिधित्व गर्छु। म कुनै नेता वा कार्यकर्ता होइन, म त मानवीय संवेदना र संघर्षको प्रतीक हुँ। नेपालको कम्युनिस्ट आन्दोलनको जन्म पनि यस्तै गरिब, किसान र मजदुरहरूको सपनाबाट भएको थियो। समानता र न्यायको सपना बोकेर हिँडेका ती महान् योद्धाका लागि मेरो कथा नै उनीहरूको वास्तविक आदर्श थियो। तर आज, जब म यो देशका नेताहरूलाई देख्छु, मलाई लाग्छ कि उनीहरूले भुइँमान्छेको सपनालाई बिर्सिसकेका छन्।
कार्ल मार्क्सले भनेका थिए, “विश्वका मजदुर एक होऔ।” यो नारा केवल मजदुरको हकका लागि थिएन, यो त सबै पीडित र शोषितहरूलाई एकजुट भएर आफ्नो अधिकारको लागि लड्नका लागि थियो। तर आज, त्यो एकता कहाँ छ? किसानका छोराछोरीको भविष्य अन्धकारमा छ। आमाले ऋण लिएर छोरी पढाउनु पर्छ। युवाहरू आफ्नो परिवारको उपचारका लागि विदेशिन बाध्य छन्। के यही थियो कम्युनिस्ट आन्दोलनको लक्ष्य?
चे ग्वेभाराको एउटा भनाइ छ, “यदि तिमीलाई कुनै अन्याय देख्दा रिस उठ्दैन भने, तिमी एक क्रान्तिकारी हुन सक्दैनौ।” जब म गरिब र निमुखा मानिसहरूको पीडा देख्छु, मलाई रिस उठ्छ। मलाई रिस उठ्छ, किनकि जसले उनीहरूको हकको कुरा गर्थे, आज त्यही मान्छे सत्तामा बसेर आफ्नै स्वार्थको लागि काम गरिरहेका छन्।
महात्मा गान्धीले भन्नुभएको थियो, “संसारमा तिमीले जुन परिवर्तन देख्न चाहन्छौ, त्यो पहिला आफैमा ल्याउनुपर्छ।” मेरो अस्तित्व यही भनाइसँग जोडिएको छ। म कुनै नेताको पर्खाइमा छैन, म त आफैमा त्यो परिवर्तनको बीजारोपण गर्न चाहन्छु। मेरो संघर्ष नै मेरो शक्ति हो।
मार्टिन लुथर किंग जूनियरले भनेझैं, “अन्धकारले अन्धकारलाई हटाउन सक्दैन; केवल प्रकाशले मात्र सक्छ। घृणाले घृणालाई हटाउन सक्दैन; केवल प्रेमले मात्र सक्छ।” मेरो कथामा कुनै राजनीतिक घृणा वा स्वार्थ छैन। यसमा केवल एक आमाको ममता, एक किसानको परिश्रम, र एक छोराको निस्वार्थ प्रेमको प्रकाश छ। यही प्रकाशले मलाई अगाडि बढ्न प्रेरित गर्छ।
निस्कर्ष: त्यसैले, म एक नेता होइन, म एक आमाको सपना हुँ, एक किसानको आवाज हुँ, र लाखौ नेपाली छोरा/छोरीको आशा हुँ। मेरो कथा नेपालका लाखौं संघर्षशील मानिसहरूको कथा हो। रवीन्द्रनाथ टैगोरको शब्दमा, “केवल मानिसलाई प्रेम गर, र सारा संसारलाई तिमीले जित्नेछौ।” मेरो कथा यही प्रेममा आधारित छ – परिवार प्रतिको प्रेम, कर्तव्य प्रतिको प्रेम, र एउटा उज्ज्वल भविष्य प्रतिको प्रेम। यही प्रेमले मलाई सशक्त बनाउँछ।
म कुनै नेता होइन, म त एक आम मानिसको सपनाको जिउँदो प्रतीक हुँ। म एक यस्तो खुल्ला कथा हुँ जसलाई हरेक नेपालीले आफ्नो कथा मानेर जहा जतिखेर पनि अध्ययन गर्न सकुन त्येसैले म एक खुल्ला किताब हु।